restrained in a moment,silent sky

Σίγουρα θα κοντεύει να ξημερώσει κι όμως αποφεύγεις να προσδιορίσεις την ώρα.Αποφάσισες να ξεφύγεις από την ανελέητη και συνάμα καταθλιπτική σου μανία να κοιτάζεις συνεχώς το ρολόι λες και πάντοτε είτε θα πρέπει να προλάβεις κάτι είτε να δραπετεύσεις από κάτι.Πρόκειται να τα αφήσεις όλα πίσω.Ειδάλλως τι νόημα έχει;

Ο βραδινός σου περίπατος στην πόλη,ο πιο εχέμυθος φίλος σου,εξακολουθεί να διαγράφει την ίδια πορεία.Mακάρι έστω μια φορά να μπορούσες να χαθείς, μα ξέρεις όλα τα περάσματα,όλα τα μυστικά δρομάκια.Σταθερά βήματα επάνω σε πλακάκια και ασβεστομένα πεζοδρόμια,πλήρως εναρμονισμένα με το μελαγχολικό αστικό τοπίο και τον μακρόσυρτο,ασαφή ήχο που προκαλούν τα πρωινά τρένα κι αυτοκίνητα.Να που σε οδήγησαν πάλι στο γνωστό μέρος.Τεκμηρίωση της ευχαρίστησης που σου προκαλεί να χαζεύεις από δω τους ιριδισμούς της ανατολής του ηλίου.Κάμποσα τσιγάρα δρόμος.

Μπορείς να διακρίνεις μια μορφή στο τζάμι της βιτρίνας.Η μορφή σου.'Αλλαξες.Ή μάλλον σε άλλαξαν,τόσο που δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου πια.

Τι μεσολάβησε;

Πέρασε ο καιρός κι ούτε που το κατάλαβες,ο χρόνος δεν κάνει διακρίσεις.

Θυμάσαι άραγε πώς είναι να είσαι παιδί;όπως τότε που λέγαμε ιστορίες σχεδόν ψιθυριστά,με το φακό,κάτω απ' τα σκεπάσματα.Προς αναζήτηση μιας χαμένης αθωότητας.

Θυμάσαι άραγε την τελευταία φορά που γέλασες με την καρδιά σου;που οι ενδορφίνες κάλυψαν και την παραμικρή ίνα του σώματος σου;

Χίλιεςεκατόνενενήνταέξι ημέρες κι απ΄το γραμμόφωνο να ακούγεται η ίδια μελωδία.

Κουράστηκες μα η ιδέα του τέλους σε μουδιάζει.Το τέλος μιας ολόκληρης εποχής.Τι θα κάνεις μετά;

Καταφύγιο;βρήκες καταφύγιο;

(Στο σκοτάδι.Θαμπές εικόνες πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα.Η μνήμη μου σαν μια κλωστή.Ξάπλωσα στο έδαφος.Έπιασες το χέρι μου.)

Πες μου αισθάνθηκες ποτέ σου φυσιολογικός;τι θα πει φυσιολογικός;

Ποτέ δεν αναζήτησες μια ζωή κανονικότητας.

Όμως...θα είσαι απλός παρατηρητής ή θα έχεις ενεργό συμμετοχή;

Γιατί δεν λες αυτό που σκέφτεσαι;

Κάποιες φορές ίσως είναι καλύτερα να αφήνεις τα πράγματα να κυλήσουν.Όταν νιώθεις ότι κάθε όνειρο,κάθε σκέψη,κάθε προσπάθεια σου μέχρι τώρα βρίσκει αδιέξοδο τότε ακριβώς είναι που επεμβαίνει το σύμπαν.

Όταν νιώθεις ότι η αποστολή σου έχει τελειώσει ότι δεν μένει κάτι άλλο παρά να κάνεις τη θεαματικότερη έξοδο.

Οι καταραμένες στιγμές που συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις πλέον να πεις τίποτα με τα πιο κοντινά σου πρόσωπα,ότι κάπου εδώ οι δρόμοι σας χωρίζουν.

Εσύ θα φύγεις ή θα μείνεις;Θα ξανάρθεις;

Πάρε μια απόφαση τώρα,το αύριο είναι πολύ μακρυά.

Μερικές φορές δεν έχεις άλλη επιλογή.

Μερικές φορές σκύβεις το κεφάλι βάζοντας μπροστά το συναίσθημα.

Μερικές φορές πληγώνεις εκείνους που αγαπάς.

Κι εγώ;;;;;;;;;

Περίεργη γαλήνη νιώθω σ' ένα ακόμα πιο περίεργο χάος και όμως θα πρέπει να σου εξομολογηθώ πως κουράστηκα να περπατάω μόνη.

Θα ήθελα να περάσω τη νύχτα αυτή μαζί σου,να ξαπλώσεις στα πόδια μου,να ακούμε παραμύθια από το κασετόφωνο.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι που φοβάσαι στα αλήθεια.

Φοβάμαι τη μέρα που θα ξεχάσω το πρόσωπό σου.

Τη μέρα που θα συναντηθούμε φοβάμαι.Ίσως χρειαστεί να συστηθούμε ξανά.